ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΑ
Η ξυλογλυπτική υπήρξε από τις παλαιότερες ενασχολήσεις του ανθρώπου. Ελάχιστα δείγματα της τέχνης αυτής έχουν διασωθεί από τη βυζαντινή περίοδο, τα οποία, ωστόσο, επιβεβαιώνουν τη σχέση της με τη γλυπτική στο μάρμαρο, τη μικροτεχνία και τη ζωγραφική.
Η ανάπτυξη της ξυλογλυπτικής συνδέεται με τη διευρυμένη χρήση από τον 14ο αι. και εξής των ξύλινων εικονοστασίων (τέμπλων), που αντικατέστησαν τα μαρμάρινα. Η ξυλογλυπτική κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο (15ος-19ος αι.) απομακρύνεται από τις τεχνικές της γλυπτικής στο μάρμαρο και αξιοποιεί τις τεχνικές δυνατότητες του ξύλου. Μέχρι τον 17ο αι. τα θέματα των ξυλογλύπτων είναι επίπεδες μορφές με εγκοπές ή απλά χαρακτά, ενώ από τον 18ο αι. και μετά τα ξυλόγλυπτα γίνονται πιο ανάγλυφα, κουφωτά, με πλαστική επεξεργασία προσώπων, ζώων και φυτικών μοτίβων, που πλέκονται με καλλιτεχνική φαντασία. Στην ενότητα αυτή παρουσιάζονται αντιπροσωπευτικά δείγματα της μεταβυζαντινής ξυλογλυπτικής: τμήματα τέμπλων, κορνίζες, σταυροί και πλαίσια εικόνων.
Περισσότερες λεπτομέρειες για τις Εικόνες και τα Ξυλόγλυπτα που εκτίθενται στο Εκθετήριο
