Εκκλησιαστική Ιστορία Μακρινίτσας

Η γεωγραφική θέση, η πολιτική, πολιτιστική και πνευματική παράδοση, η πρώιμη εθνική αυτοσυνειδησία, καθώς και οι πλούσιες εκκλησιαστικές και λοιπές ιστορικές επιρροές  πού δέχθηκε από την ίδρυσή της μέχρι τούς χρόνους της μεγάλης της ακμής, διαμόρφωσαν την εκκλησιαστική ταυτότητα της Μακρινίτσας και τη διαχρονική ενότητά της με την ορθόδοξη πίστη. Έτσι διατήρησε ανόθευτη  την εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία της, παρά τις αντίξοες ιστορικές συνθήκες και τίς αλλεπάλληλες περιπέτειες, πού σημάδεψαν την πορεία του τοπικού πληθυσμού, κατά τη διάρκεια των οκτώ αιώνων της ιστορικής της πορείας.

Η Μακρινίτσα διαθέτει ένα πλήθος αξιόλογων Ιερών Ναών, που βρίσκονται διάσπαρτοι μέσα στον παραδοσιακό οικισμό και  στην περιφέρειά της συνολικά. Όλοι είναι διακοσμημένοι με λαϊκά λιθανάγλυφα, εξαιρετικής τέχνης αγιογραφίες και μεγάλο αριθμό αφιερωμάτων. 

Το γεγονός αυτό καταμαρτυρεί, τόσο την υλική ακμή του συνοικισμού, όσο και τόν μεγάλο σύνδεσμο των κατοίκων του με την Εκκλησία και την ορθόδοξη Πίστη.

Η κάθε γειτονιά έχει και τον Ι. Ναό της, από τον οποίον, ως επί το πλείστον, έχει πάρει και το όνομά της: Παναγία, Μεταμόρφωση, Αγία Τριάδα κλπ.

Ξεκινώντας ο επισκέπτης από την κεντρική Πλατεία, το πρώτο που αντικρύζει στα βορειοδυτικά είναι η χαριτωμένη εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου, που κτίστηκε το 1806.

Κομψή μονόκλιτη βασιλική με κτιστό τοξωτό εξωνάρθηκα στη νότια και δυτική πλευρά της, με πλούσιο λιθανάγλυφο διάκοσμο και πλήθος παραστάσεων και επιγραφών, αποτελεί μοναδικό κομψοτέχνημα μεταβυζαντινής αρχιτεκτονικής.

Το ανηφορικό καλντερίμι οδηγεί στο μοναστηριακό συγκρότημα της Παναγίας, που περιλαμβάνει το «Δεσποτικό», τη μοναδική σ΄ ολόκληρο το Πήλιο δίπατη εκκλησία των Αγίων Πάντων και του Αγίου Νικολάου, και το ναΐδριο των Αγίων Αναργύρων, ενώ στον χώρο δεσπόζει το περίφημο καμπαναριό, ορατό από κάθε σημείο του οικισμού.

Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που είναι ο κεντρικός ενοριακός Ναός του χωριού, χτίστηκε στα 1767. Οι σεισμοί του 1955 κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της, το οποίο δέκα χρόνια αργότερα αποκαταστάθηκε με την οικονομική συνδρομή του Ελληνοαμερικανού Χατζηκωνσταντίνου Ουτσκούνη.

Τα γλυπτά που προέρχονται από την Δημητριάδα, είναι εντοιχισμένα με θαυμαστή ενότητα. Ο Ναός έχει να παρουσιάσει ορισμένα από τα ωραιότερα δείγματα της ελληνικής λαϊκής λιθογλυπτικής.

Λίγο βορειότερα, στην πλατεία της συνοικίας Κακουνά, δεσπόζει ο πρόσφατα ανακαινισμένος Ναός του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, ενώ στο ψηλότερο σημείο του χωριού η Γυναικεία Ι. Μονή του Αγίου Γερασίμου του Νέου.

Κάτω από την κεντρική πλατεία υπάρχουν και άλλες εκκλησίες, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά η καθεμία.

Οι Ναοί του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Γεωργίου έχουν πλούσιο λιθόγλυπτο διάκοσμο και συνδέονται μεταξύ τους με καλντερίμι και διπλή σειρά κυπαρισσιών, έργο του λαϊκού πολεοδόμου Φιλίππου Τσικρικτσή, που σχεδίασε πολλές γέφυρες, πλατείες και καλντερίμια στη Μακρινίτσα.

Ο Ναός της Αγίας Τριάδος είναι γνωστός από τα σχέδια και τις αγιογραφίες του λαϊκού ζωγράφου Γιάννη Παγώνη, ενώ ο Ναός της Μεταμορφώσεως, έργο του λαϊκού αρχιτέκτονα Δήμου Ζουπανιώτη, είναι κοσμημένος με ανάγλυφα του γλύπτη Μίλιου. Λιγότερο γνωστές είναι οι εκκλησίες του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Αντωνίου προς την πλευρά του Σαρακηνού.

Τέλος, μπορεί να επισκεφθεί κανείς και τον Ναό της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής στη συνοικία της Κουκουράβας, η οποία κατά τη μεγάλη άνθηση της βυρσοδεψίας είχε γνωρίσει εξαιρετική ανάπτυξη. Αυτή ακριβώς είναι αποτυπωμένη στα πλούσια αφιερώματα του Ναού, πολλά από τα οποία προέρχονται από την Οδησσό.

Στη Μακρινίτσα συναντά κανείς αριστουργήματα της εκκλησιαστικής τέχνης μιας άλλης εποχής. Αυτά μιλούν πολύ εύγλωττα  για τη μεγάλη ακμή του οικισμού και τη σταθερή προσήλωση των κατοίκων του στην Ορθοδοξία. Το δε πλήθος των Ιερών Ναών, μαζί με τα  ναΐδρια και τα μοναστήρια, επαληθεύει για άλλη μια φορά, και σ᾿ αυτόν τόν χαριτωμένο οικισμό, τον χαρακτηρισμό του Πηλίου ως «Αγίου Όρους της Θεσσαλίας».

Ι.Ναός Μεταμορφώσεως